Seymur
Baycan dəfələrlə dedi, yazdı ki, yazıçı Anarla oturub-duran, onun əlini sıxan adamlar demokratiyadan, mübarizədən
danışırsa, səmimi deyillər. Dərhal da cəbhəçi, müsavatçı yoldaşlar
hoydu-hoyduya götürdülər Seymuru. Deyəndə ki, xalq bu müxalifəti dəstəkləmək nədir,
heç vecinə də almır, deyirlər, “normal sorğu keçir, inanaq”. Bilirlər axı, bu
ölkədə normal sorğu keçirmək üçün şərait yoxdur. Xalq Anarın, Maqsud İbrahimbəyovun
əlini sıxan, qəbri önündə əyilən adamı dəstəkləmirsə, demək ki, bu xalqa inam
ölməyib. Sağ olsunlar ki, dəstəkləmirlər. təkərə düşən ictimai sektordan daha
ağıllı qiymət verirlər onlar.
Elmar
Hüseynovun (!) başını (!) kəsib (!) parlamentdə (!) futbol oynamağı təklif edən
adamın yasına getmək nə deməkdir? Mən şəxsən başa düşürəm, nə deməkdir. Amma cavab
gülməlidir, daha doğrusu tragikomik. Cəmil Həsənli cavabı ilə sübut etdi ki, tayfa,
qəbilə, min illərin adət-ənənəsi onun üçün daha doğmadır, nəinki xalq, millət,
demokratiya, ideyalar, dəyərlər.
Bilirsiniz,
hüquqi dövlət (the rule of law) nə deməkdir?
Çətin biləsiniz. Hüquqdan üstün heç nəyin olmaması deməkdir. Yas borcu, toy
borcu, xonça aparmaq, badə vurmaq, təsbeh hədiyyə etmək… - hamısı hüquqdan
geridədir, heç biri hüquq qədər önəmli ola bilməz, hələ qaldı onu tapdalamaq.
Hüquqa riayət etmək isə ilk növbədə prezidentin borcudur, çünki biz prezident
respublikasıyıq. Bizdə isə prezident olmaq istəyən adam “yasıma gələnin yasına
getməliyəm” prinsipi ilə Azərbaycan jurnalistikasının ağzına atılan güllələrin
dəydiyi başı kəsməyi təklif edənin yasına gedir.
Nə
gün-güzərandır bu? Ramil Səfərov məsələsində Heydər Əliyevin şəklinin və Əli müəllimlərin
rəhbərliyinin altında oturub ölkənin olan-qalan nüfuzunu urvatsız edən qərarı dəstəkləməyinizi
unutmamışıq, amma ayıb olsun bizə ki, göz yummuşuq indiyədək.
İntiqam
müəllimin (ideyalarına sadiqliyi sizdən 1 milyon km uzaq İntiqam Əliyevdən
danışıram) bir nümunəvi hərəkəti barəsində əvvəllər də yazmışam, yenə diqqətinizə
çatdırım. Bir dəfə onun otağında idim. İkimiz idik otaqda. Məndən üzr istəyib
telefona cavab verdi. Telefondakını eşitmirdim, amma İntiqam müəllimi
eşidirdim. Deyirdi ki, “Yox. Xahiş edirəm, məndən o adam barədə xahiş etməyin.
Mənim Elçin Behbudovla normal münasibətim var idi, heç bir şəxsi problemimiz
olmayıb. Amma həbsxanada işgəncəni görən və çıxıb “orda heç bir işgəncə yoxdur”
deyən adama mən salam verə bilmərəm”.
İndi
bildiniz ideyalara, prinsiplərə sadiqlik nədir?! Çətin biləsiniz. Çünki
özünüzün səmimiliklə 180 dərəcə tərs davranışınızı “ideyalara sadiqlik” adı ilə
o qədər sırımısınız ki camaata, artıq öz yalanlarınıza özünüz də inanırsınız.
“Ona
göz yumaq, buna danışmayaq, onu incitməyək, bunun xətrinə dəyməyək” deyə-deyə belə
biabırçı həddə gəlib çatdıq. Ok, hamını küsdürməyək, hamıdan hər şey tələb etməyək.
Amma özünü “dəhşət fədakar, mübariz” adlandıranlardan tələb edək, görək, niyə
hansısa ibrahimbəyovun yasına gedirlər. İlhamənin yasına getmək daha az ayıb
olardı. İlhamə yaltaqlanırdı, amma demirdi ki, “Elmarın başını kəsib futbol
oynayaq”.
P.S.
Hə, mən də Milli Şurada iştirak etmiş Nidanın üzvüyəm. Hə, mən Nelson Mandela
deyiləm. Bunu sübut etməyə çalışmağınız mənasızdır. Müəllifə, söz deyənlərə
hücum etməkdənsə, öz ayıbınızın dərdinə qalın. Utanın. Heç olmasa, utanın.
Comments
Post a Comment