Bir
əfsanənin sonuna gəlmişik. Nida əfsanəsinin. Həyatının ən böyük uğuru yığdığı
“like” sayı olan adamlar yəqin lağlağı edəcəklər ki, “bunun nəyi əfsanədir”. Mənim
üçün əfsanə olması həmtəsisçi, bir müddət İdarə Heyəti üzvü olduğuma görə
deyil. Əsas səbəb dinc və hüquqazidd olmayan fəaliyyətlə bu qədər uğura nail
olmaqdır. Silahlı dəstə düzəldib inqilab edən kosasaqqal, ağzıqəlyanlı adamlar
kütlə üçün əfsanədir, mənim üçün yox. Mən bu gün yanımda pivəsini içib, işinə
gedib, ordan çıxıb qaça-qaça iclasa tələsən, cibindəki son pullarını şüar
çapına, xeyriyyəyə sərf edən, bu qədər mundarlığa, oğraşlığa baxmayaraq,
mümkünsüzə qədər dirənən insanları əfsanə sayıram.
Bəli,
biz meydana milyonları çıxarda bilməmişik, çünki biz elə zamandayıq ki,
meydanda 10 nəfər yığılanda qulaqlayıb aparırlar şöbəyə. Biz bu şəraitdə 3000 nəfəri
yığmışdıq meydana. (Əlbəttə, tək təşkilatçı Nida deyildi). Biz 200-cə nəfərlə 9
milyon adama “hər etirazınızda sizinləyik” demişik həmişə. Bilirsiniz, kimsə
emosional hərəkət edəndə plan qurmur, strategiya müəyyənləşdirmir. Əvəzsiz
görülən bütün işlərin motivasiyası isə emosiyalardır. Rasional işlərimiz də
olub. Vaxt olub ki, papağımızı qabağımıza qoyub düşünmüşük ki, biz divə qarşı
duran qarışqa kimiyik. Öhdəsindən gəlməyimiz bu şərtlər altında mümkün deyil.
Amma
davam etmişik. Çünki biz bu ölkəni sevirik. Biz bəşəri dəyərlərin bu ölkədə bərqərar
olması üçün bir xeyli şey qurban etməyə hazır idik, etmişik də. Üstəlik vasitələrimizin
də bu dəyərlərə uyğun olmasına çalışmışıq, kiminsə hüququnu pozmamışıq,
qeyri-hüquqi vasitələrdən istifadə etməmişik.
Məhkəmələrimizi
izləyənlərin yadında olar. Prokuroru söymüşdük bir dəfə. Qara-qışqırıq düşmüşdü
zalda. Hakimlər prosesi təxirə saldılar. Biz qışqırdıq ki, vəkillərdən imtina
edirik – bizsiz proses aparılmasın deyə. Hamı zaldan çıxdı, yalnız biz və vəkillərimiz
qaldıq. Hamı çıxandan sonra rəhmətlik Elton müəllim yaxınlaşdı barmaqlığa,
dedi, “burada sizə səfirliklərin,
xarici təşkilatların nümayəndələri baxır, mətbuat yazır, ölkədə də, xaricdə də
xeyli adamın gözü sizdədir, belə eləməyin. Sakitcə sözünüzü deyin, təhqir eləməyin,
emosiyalarınızı cilovlayın.”
O
dava prokurorun Rəşadətə “şərəfsiz” deməsinə görə düşmüşdü, mən də prokuroru
söymüşdüm və ara qarışmışdı. Çox əsəbi idik. Biz vicdan məhbusları idik, yəni məhz
vicdanlı olduğumuza görə həbsdə idik, kimsə bizə şərəfsiz deyə bilməzdi. Elton
müəllim danışandan sonra bir az sakitləşdik, qərara aldıq ki, həmişəki deyə-gülə
proseslərimizi davam etdirək.
İndi
bunları niyə danışıram? Bilmənizi istəyirəm ki, biz emosional vəziyyətdə də
sakitləşib ağıllı məsləhətlərə qulaq da asmışıq, əməl də etmişik. Amma “bu işə
başlamamışdan düşünərdin, axıra qədər gedə biməyəcəksənsə, heç başlamazdın” demək
haqsızlıqdır, ayıbdır, bəzi adamların timsalında isə əclaflıqdır. Sanki bunlar
ona görə bu işə girişməyiblərmiş ki, sonuna qədər gedə bilməzlərmiş. Yox, bəylər
və xanımlar. Siz ona görə girişməmisiniz ki, orta-statistik azərbaycanlısınız,
maaş sizin vicdanınızı susdurmağa yetir, sizin etirazınız pulla alına bilir,
vicdanınıza gedən yol mədənizdən keçir.
Əgər
səni vicdan dağıdırsa, sən 3 il, 5 il sonra nələr olacaq deyə, düşünüb,
götür-qoy edib qərar vermirsən. Vicdan allahdır. O, mühakimə olunmur, mühakimə
edir. Kafirləri isə yandırır öz vicdan odunda və əmin olun ki, bu, müqəddəs
kitablarda təsvir olunan cəhənnəm odundan qat-qat daha ağırdır. Vicdanın sənə
verdiyi etiraz enerjisi ilə sən gedib suvuran maşının qabağında, rezin gülləyə
baxıb gülümsəyirsən. Fikirləşmirsən ki, tutub qalxanların arxasında sənin almacıq
sümüklərini qıra bilərlər. Onu fikirləşən adam heç o meydana gəlmir.
Tükənən
hər kəs bir yerdə tükənir. Biri 1 ay qızğın müxalifətçilik edir, yanğısı
soyuyur, vicdanı bu qədəri ilə təmin olunur, digəri 1 il, biri 10 il. Bəziləri
bir ömür mübarizə aparır, Sizif kimi zülmdən zövq alır, öləndə də 3 dəfə “Azərbaycan”
deyib ölür. Heç cür vicdanı rahatlamır, etiraz enerjisi tükənmir. Düşünürəm ki,
bu vicdanın, enerjinin (hər necəsə adlandıra bilərik) miqdarı insanın genindən
də asılı ola bilər, tərbiyəsindən də, ətraf mühitindən də, mütaliəsindən də...
Amma əsas məsələ odur ki, adamın enerjisi bitibsə, getmək istəmirsə, ondan əl çəkmək
lazımdır. “Biz səndən filan-filan şeylər gözləyirdik” deyən adamların əksəriyyəti
yalan danışır. Utanmadan, qırmızı-qırmızı yalan danışırlar. Onlar bizdən heç nə
gözləmədiklərini, bizim səhv etdiyimizi, mənasız hay-küyçülük etdiyimizi dəfələrlə
deyən adamlardır. Az qism adam doğrudan da, nəsə gözləyirdi. Onlara yazıq olur,
bir də bu ölkəyə. Vəssalam.
Nida
bu ölkə gənclərinin ən böyük uğurlarındandır. Uğur yadda qalandır. Nida da
dövrünü yaşadı. 2013 bunun zirvəsi idi. O zaman Nida oturub şərait yaranmasını
gözləmirdi, özü şərait yaradırdı, elə ona görə də məhv edildi. İndi nidaçılar
oturub gözləyirlər ki, vəziyyət etiraz təşkil etməyə imkan versin. Bu, həmin əfsanə
deyil, onun kölgəsidir, əks-sədasıdır. Nida əfsanəsi bitib, amma elə iz qoyub
ki, satqınlıqlarla yox, uğurlarla, fədakarlıqlarla, qurbanlarla, həbslərlə, cəsarətli
məhkəmələrlə xatırlanacaq.
P.S.
Özüm qətiyyən tükənməmişəm.
Comments
Post a Comment